Den tour is voor nichten

Ik weet het nog goed, de plaats en de toestand waar dit idee is ontstaan.
Een koeieweide in laag Loonbeek e jaar of 7 geleden. Ik (wagge) zei dat ik ooit met de fiets wel eens naar Compostella wou rijden. Wat die coureurs in den tour kunnen kan ik ook. Wie gaat er mee met de mobilehome?
Mijnen beste maat direct.....ikke zeit hem. Ok das goe dacht ik.
Ma ook met de vlo, kheb mij toen verslikt in mijn zoveelste pint vd dag. De Pé met de vlo?????? Lopen en springen kan hem als de beste ma fietsen......... ni echt zijn ding.
So far so good het idee blijft bij mij wel actief. Bij Pé? Met de loop der jaren wordt het concreet, ik wordt zelfs lid van de compostella vrienden ergens in België. Voor een officiël boekske met stempels is dat dus nodig. Maar bij mij speelt het idee om ergens anders naartoe te trekken. Frankrijk, Spanje.......mooi maar been there done that.
Wat zou nu ongeveer 3 weken fietsen zijn? Wij hadden geen enkele voeling met Dubrovnik maar den afstand kwam ewa overeen, dus Dubrovnik it will be.
En het heeft ons geen spijt opgeleverd WAT EEN PRACHTIG LAND!!!!!!!!
En nu dan terug tot de orde van de laatste fietsdag. Afscheid nemen van de laatste overnachting, een ontbijt uit de lokale kiosk halen en verorberen met zicht op zee. Om dan onze laatste rit te starten. We zaten nog altijd op klimmerseiland dus omhoog zouden we hier en daar wel moeten gaan en zo was het ook. De route stuurde ons van de hoofdbaan die best wel lekker reed naar een rustigere baan. De eerste kilometers die we hierop reden waren nog gewoon genieten van de laatste fietsmomenten. Maar in plaats van rustig te stijgen ging deze rustige baan toch vrij agressief wat hoogtemeters maken. De zon begon al redelijk wat pijn te doen bij koe pé die dan ook het nodige vocht verloor maar kameel wagge peddelde gemoedelijk verder wat hem op het einde van de klim toch een stevige 11 plaats opleverde op strava en dit dan nog met kar aan zijn gat. Hierna kregen we hier en daar nog een hellingske voor de wielen maar deze liepen gemoedelijker vermits ze niet echt boven de 7% kwa hellingspercentage kwamen of toch alleszins niet te lang. Op voorhand hadden we al een kleine afspraak gemaakt dat we de laatste rit goed gingen doorrijden. En met de wind lichtjes in de rug en ons eindoel in zicht gingen de beentjes wat vlotter trappen en kon er al iets langer op de tandjes gebeten worden. Afzien en pijn zit namelijk tussen de oren (iets dat we onderweg hebben mogen ondervinden). We reden dan ook tegen een (voor met kar van bijna 30kg achter u gat) stevig tempo door. Enkel stoppen voor water en ipv een middagmaaltijd te nuttigen namen we onze vaste recup shake van de avond nu al maar. Zo snel mogelijk aankomen was de boodschap. En als we dan een ander fietsertje in ons vizier kregen (die wij buiten op de Stelvio eigenlijk weinig zijn tegengekomen) was het even klak klak en tandje bij. Het waren weliswaar ook fietstoeristen met zakken aan hunne vlo ma we gingen ze in ieder geval zwieren. Niks zo leuk als er ene afrijden of hem nu zakken aan zijne velo heeft of niet. De kilometers tikten gemoedelijk aan weg en ons eindoel kwam zienderogen dichterbij. Voor we het goed en wel besefte kregen we Dubrovnik, ons eindoel, voor onze ogen. "We hebben het gewoon gehaald", tsjip en tsjap hebben met ne vlo vanuit Huldenberg a coté de loonbeek (even citaat van onze ploegleider beckeros overnemen) naar Dubrovnik gereden in het diepste punt van Kroatië. Zijn wijle daar fier over en doet dat iets met ons? Ge moogt er gerust van zijn, dees hebben wijle goed afgekletst.
We hebben ons bij aankomst nen douch genomen en ons aan den bar gezet buiten en gaan als het even mag ons zat drinken en wachten tot het buffet open gaat voor te eten.
WIJLE ZIJN BEREN (eigen stoef stinkt ma als ge ooit zelf zoiets doet gade sjust hetzelfde denken).

Enkele weetjes van onze trip
- onze banden zijn de beste aankoop geweest van alles. Genen ene keer zijn we plat gevallen en we hebben ni alleen over asfalt gereden. Ze vertonen scheuren en zijn zo afgereden als iets ma ze hebben prima werk geleverd.
- in totaal hebben we 2527,6 km gereden
- hierbij hebben we 31 000 hoogtemeters gemaakt.
- we hebben hiervoor 117h 54min op de vlo mogen zitten.
- 52 515 k calorieën hebben we hiervoor elk afzonderlijk kunnen verbranden. Komt overeen met 465 pinten of 1419 bitterballen.
- dit ons laatste verslag zal zijn spijtig genoeg. Maar als jullie een fons oprichten en genoeg geld bij mekaar krijgen en onze vrouwtjes kunnen overhalen, dan willen we dit binnen een paar jaar nog eens doen. Wel nekeer naar het noorden dan.
- dit voor ons een fantastische fietsuitdaging was en dat wij jullie allen willen danken voor de reacties of het lezen van de verhalen en de centjes die jullie ons hebben geschonken.
- werken is nodig om te leven, maar leef niet om te werken.

Cherio en het volgende dat gaat gebeuren is niet voor publicatie vatbaar.
bedankt aan allen, merci a tous