Waar maken wij ons toch zorgen over?

Hier zijn we dan weer.
Vandaag stond er weer een lichte rit op het programma en met het zonnetje dat al mooi hoog stond begon de dag lekker. Als starter kregen we wel eerst een mooi klimmetje aangeboden, het was maar een kilometer of 2 lang en niet te stijl met veel bochten in. Als dienen berg ergens bij ons zou staan zouden er menige wielertoeristen hier wat segmenten op komen trekken. Voor ons was het eerder een test van de benen. Maar deze keer stonden onze 2 trouwe vrienden van beton weer onder ons lijfje in tegenstelling tot gisteren. En als de benen goed zitten dan zit de sfeer ook goed. Dus er was terug tijd voor de nodige zever uit te kramen en met mekaar wat te lachen. Het enige probleem, ik hoor het meestal ni van den eerste keer. Mischien toch binnenkort maar eens naar den oorarts gaan. Maar voor de rest zat alles lekker. Hoe meer we van de kust wegtrokken richting binnenland, hoe meer we weer overblijfselen van de oorlog zagen. Het ene kapotgeschoten gebouw na het andere, sommigen waren dan weer wat opgeknapt anderen dan weer verlaten. Het staat hier ook vol met ruwbouwen die de mensen eigenhandig rechtzetten. Bij velen daarvan stel je de vraag of hier ooit een bouwheer of stabiliteitsingenieur aan te pas is gekomen. Maar van het moment de ruwbouw er staat kan je er wel in wonen hier; ramen, deuren, buitensteen of afwerking komt later wel. Een doekje voor de ruit is al goed genoeg. Of je laat het gewoon staan als het toch niet zo stevig blijkt tr zijn en begint ergens anders een nieuw huis, want hier staat de ene verlaten ruwbouw na de andere en verlaten is dan met bomen en struiken die er rond groeien. De mensen zelf zie je hier dan vooral weer leven van eigen landbouw, wat fruitbomen, olijfbomen, geitjes,... en voor ons is dit gewoon effe terug in de tijd gaan. Een winkeltje in zo een dorp is een beleving. Meestal niet groter dan een paar vierkante meter. Ne frigo met wat frisdrank, water en veel bier (bier is hier namelijk goedkoper dan water) een beetje groenten, waspoeder, droge koeken, conserven en wat brood. Buiten zitten dan een paar bewoners van 's morgens al hunne halve liter karlovačko te drinken en vriendelijk tegen u een verhaaltje te vertellen. Buiten wat vriendelijk knikken komt het gesprek niet. Tijdens het doorrijden van deze dorpen stellen we ons meermaals de vraag of deze mensen gelukkig zijn. We zullen het nooit weten maar mischien zijn zij wel gelukkiger dan ons. Het blijft toch altijd een vreemd gevoel geven als we deze dorpen doorkruisen, vooral omdat het zo het tegenovergestelde is van de toeristische kust. Het binnenland is dan wel weer prachtig om door te rijden voor de prachtige uitzichten en natuur maar zo goed als geen meter platgelijk. Spijtig dat de mensen hier hun huisvuil of rommel gewoon in de kant gooien of opstoken. Af en toe worden onze neusgaten dan ook geprikkeld door iets dat aan het sterven is in de kant. Maar dit is van voorbijgaande aard. Het einde van de rit ging dan weer naar een iets toeristischer en groter dorp Skradin. Bij aankomst zijn we dan maar uit een grotere winkel wat eten gaan halen om ons hongerig maagje te vullen. Eens dit achter de rug was konden we naar onze overnachtingsplaats die veel weg heeft van een studentenkot. Maar vooraleer we van de lokale gastheer op leeftijd, de kamer mochten betreden moesten we nog een glaasje drinken van zijn zelf gebrouwen drankje. Uchuch jama hoela daarvan gingen de oogjes open, een warme gloed zakte wat agressief van het keeltje naar de maag en het was even op ons effe komen. Dit was een binnenkomer.
Morgen gaat onze trip verder richting binnenland tot aan de grens met Bosnië met één mooie klim op het menu. Benieuwd wat we daar nog gaan tegenkomen, we doen alvast enkele nationale parken aan dus van de uitzichten zijn we al zeker.
Groeten van peppie en kokkie.