lsd in de derde week

Beste vrienden van de dubrovnik gezellen. Hier zijn we dan weer en wij zijn ook blij dat we er zelf ook nog zijn. Na de welverdiende rustdag was het deze ochtend voor ons weer "back to reality" en werkendag. Op het programma 147 km en een boottocht. Nee deze boottocht zat niet mee verekend in die kilometers. Na het ontbijt en afscheid genomen te hebben van onze topgastheer konden we vertrekken. Vroeg op pad en direct al een half uurtje klimmen om in het wilde westen terecht te komen. Open vlaktes en bergen en voor de rest NIETS, HEEEEELEMAAAAAAL NIETS. Buiten een herder en zijn schapen. Na het wilde westen avontuur reden we naar zeer donkere niet veel goeds voorspellende lucht. Uit voorzorg het bashke over de kar spannen en het spatbordje op de vlo en de trein kon weer vertrekken. Na het glooiende parcours kon de 2de klim van de dag beginnen. Dat we vanop de top de zee zouden kunnen zien hield ons klimtempo strak. De donkere lucht bleef boven ons hoofd hangen maar buiten enkele lekken bleven we gespaard van het onweer. Boven aangekomen de nodige foto's nemen, snel de windstopper aan en de lekken begonnen druppels te worden dus hup naar beneden, richting kust. Lekkere afdaling kunnen rijden achter mede-kar-sleurders (weliswaar hollanders) maar bon hun sleurhut zette ons toch geregeld uit de wind. Van dan af aan was het op en af langs de kust richting de overzetboot. De ene helling al wat langer dan de andere en sommige toch wel zeer lang. Het was niet gewoon platgelijk langs den dijk rijden. Bij de boot aangekomen konden we even wachten met de pootjes in het water en een zalig zonnetje op ons bolletje. Het onweer was ons namelijk niet blijven volgen in de eerdere afdaling en daar waren wij best tevreden over. Tijdens ons moment van rust begon ons toch het één en het ander op te vallen. Wat wij bij onze routeplanning niet wisten maar wat stilletjes aan duidelijk begon te worden aan de "haven" was de echte reden van al die jonge toeristen. Het eiland waar wij gingen op stranden bleek namelijk bekend als het "Ibiza van Kroatië". Aangekomen op het eiland leek het juist een maanlandschap. Buiten rotsen en hier en daar wat dor gras was er niks. En platgelijk was er ook niet aanwezig, dus het ging weer van naar boven en terug naar beneden. Aan een lokale inham op het eiland hadden ze gewoon de ene openlucht disco naast de andere geplaatst. Wijle drinken ook graag eens iets maar hier liep toch het één en het ander rond. In het dorp wat meer een kleine feeststad was lag ons eindpunt. Hier even iets gegeten en gedronken en tot het besef gekomen dat we hier niet veel slaapplaats zouden vinden. Dus dan maar weer de vlo op en er nog een stuk bijgereden naar een rustiger dorpje aan de zee. Onderweg kilometers en kilometers afgebakende weiden tegen gekomen van opeengestapelde stenen van een meter en een half hoog ongeveer. Vroeger maakten we met de scouts en een hoop kinderen op kamp ook dammen en tegen dat het kamp gedaan was, hadden was ze af. Dus chapeau voor die steenstapelaars hier en het ergste vanal, die geitjes dat daar instaan hebben amper gras om te eten. Tegen 20h aangekomen aan de slaapplaats en de nodige was gedaan van onzelf en de kleren konden we nog iets gaan eten en drinken. We klopten vandaag af met een mooie 186,7 km en 2100 hoogtemeters. Da gaan we morgen wel voelen, maar daar gaan we ons nu nog geen zorgen over maken.
Nog enkele weetjes:
- çevapčići is hier best wel lekker is en wa drinkt ge daarbij, natuurlijk ne karlovačko.
- de pé volgens de wagge echte koersbenen begint te krijgen
- wijle morgen met nen omtoer in Karin Bornji gaan stranden.
- vermits wij geen wifi hebben de foto's en filmpjes die we kunnen opladen beperkt gaan zijn.

Vele groeten van ons en tot morgen