Het bergvolk krijg je niet kapot.

Beste trouwe volgers,

Gisteren avond net voor we wilden gaan slapen kon onze gastheer het niet laten om onze route voor de volgende dagen eens samen te overlopen. Met onze route erbij starte de verhalen van mooie locaties die we zeker niet mochten missen tot uitgebreide oorlogsverhalen en weetjes. Onze oogjes vielen bijna toe maar het was te interessant om te missen, de mens wist waar hij het over had en wij zouden onze rit de volgende dag anders beleven. Na een veel te korte nacht kregen we ontbijt op terras aangeboden. In tegenstelling tot gisteren waren we omtrent 8h al op pad. Met de verhalen in ons achterhoofd en een relatief rustige rit met enkel een zware klim op het einde vertrokken we op wolkjes. Weldra kwamen we voorbij aan de tactisch geplaatste oorlogspuntenpunten van de Zwitsers waarover onze gastheer sprak. Het was niet meer gewoon het pedaaltje rond duwen maar eerder rondkijken en de verhalen van de vorige nacht terug boven halen. "Dit zal wel de berg zijn waar 25000 man in kan schuilen". "Daar de deuren voor in de tunnels te geraken", "kijk daar zijn schietgaten hoog in de berg verscholen", "nu weten we waarom Hitler hier niet is doorgetrokken, hij zou gewoon veel te grote verliezen geleden hebben", en zo ging het maar door. De banen lagen lekker en de vergezichten waren prachtig. Effe een lekker fietspadje langs de Rijn afrijden met de bergen op de achtergrond, tijd voor hier en daar een stopje, wat foto's nemen en wat lachen. We hadden al de tijd van de wereld en dat is genieten. Met nog 40km te gaan, weliswaar bergop en op het einde toch serieus omhoog begon het weer om te slaan. Achter ons begon het toe te trekken, en het idee van een col op te rijden zoals wij in gedachten hadden veranderde drastisch. We reden op een veel te drukke baan en werden erop gewezen om een iets verderop gelegen fietspad te nemen. Dit liep in het begin op een mooi asfaltje maar naarmate we klommen en dorpjes passeerden werden het af en toe grindwegen. Het werden afwisseling tussen kiezen voor het fietspad en de weg, met als gevolg dat we veel tijd verloren en aan het toeffelen waren. De wolkjes begonnen aan te dikken en de bliksem en donderslagen voorspelden niet veel goeds. Ons fietspad liep weer dood op een grindweg, de baan zelf lag wat hoger en de enige optie was een veel te steile kant vol stenen omhoog stappen. Met twee samen 1 kar en fiets dan maar omhoog sleuren op fietsschoenen is niet evident. Boven aangekomen was de weg precies toch niet zo makkelijk te bereiken. Dan maar terug naar beneden me de kar en fiets. Na het regenzeil over de kar getrokken te hebben uit voorzorg moesten we terug een stuk naar beneden om de baan weer op te geraken. Maar 15km voor de aankomst begon het de regenen en kozen we ervoor om even te schuilen onder een afdak. Wat op het eerste zicht een gesloten hotel leek, bleek toch open te zijn en een geluk dat we hier ook iets konden drinken. Onder een afdak buiten op terras genoten we nog van de eerste drubbels, wat donder en bliksem. Dit veranderde wel snel in hevige regen, dus dan maar naar binnen. De gastvrouw en een paar lokale bewoners maanden ons erop dat het zeker geen goed idee was om in dit slechte weer nog een dik uur verder te klimmen. Veel te gevaarlijk en met vrouw en kind thuis nemen we dan ook geen onnodige risico's. De gastvrouw belde ons rusthotel op en regelde verder alles zodat wij deze nacht op 15 km van ons eindoel zouden blijven slapen. De eerste keer dat we het niet zouden halen en we hadden het zelf niet in de hand. We kregen onze kamer, namen een douche en toen kregen we een mentale klop van de hamer. De hemel trok open, net gezien dat we door een lichte wijziging in het parcours tijdens de rit net Lichtenstein gemist hadden zonder het te beseffen en hier echt eens wilden door rijden, morgen dan toch geen echte rustdag zou worden, vragen als "hadden we niet beter door gereden" en "hebben we te vroeg ogegeven" spookten door ons hoofd,... Keuzes die soms de goede lijken te zijn blijken achteraf aardig tegen te vallen. We gaan er het beste van maken en hopelijk kunnen de veel te dure biertjes ons wat troosten. Wat een topdag zou worden is in mineur op zijn einde gekomen. Maar een bergvolk krijg je niet kapot wist onze vorige gastheer te vertellen, dus zullen we ons nu dan maar als bergvolk voelen. Zo snel krijgen ze ons niet klein.


Nog enkele weetjes.
-In elke zwitserse woning in het verplicht een schuilkelder te hebben met genoeg bedden en eten om 3 dagen te overleven.
- de Zwitsers een berg hebben "uitgegraven" om er 2500 mensen of militairen in te huizen. En dat deze zich via een tunnel onder de Rijn naar de tegenoverliggende berg kunnen verplaatsen. Zodat je als het ware als vijand een bergkam aan het aanvallen bent en voor je het weet in u gat wordt geschoten.
- de Duitse troepen zware verliezen zouden geleden hebben als ze al vechtend door Zwitserland zouden hebben getrokken. Want een dal kom je niet ongemerkt door en een berg niet makkelijk over en de Zwitsers eich goed wisten in te graven.
- wij morgen een rustdag hebben en eens gaan uitslapen en hopelijk onze trouwe vriend de fiets kunen soigneren.

wij groeten u vanop den berg Diegenen die ons al zeer hard missen en ons toch iets willen betalen kunnen dit via ondetstaand rekening nummer BE24 4336 1026 7138 . Een halve liter kost 6 euro 80. Schol