Een korte leerschool van de academie van Sagan

Na een zalige nacht in ons echte rusthotel dat naar Zwitserse normen top was, kregen we een super ontbijt aangeboden. Deze keer hebben we ons best gedaan maar het was zelfs voor ons twee te veel om op te krijgen. Tegen 8h45 zaten we klaar op de fiets om wat hoogtemeters op te doen. Na een korte afdaling begon de Flüelapas. Zoals de naam deed vermoeden begon hij ook fluweelzacht maar het was toch al af en toe rustig op de trappers gaan staan. Na ongeveer een uur en een half klimmen bereikten we de top. En zoals onze gastheer van enkele dagen geleden ons wist te vertellen troffen we hier 2 kleine meertjes aan op 2400 meter. Een duikje gingen we niet maken maar een foto en effe de beentjes wat rust geven kon wel. Net op het moment dat we wat aan het water stonden te zeveren, brak er een groot stuk sneeuw af aan de rand van het meertje. Een golf water kwam onze richting uit en we waanden ons even aan de kust. Een lokale marktkramer vertelde ons dat dit waarschijnlijk kwam door een te groot krachtveld. Hoger konden we niet rijden dus dan maar terug naar beneden. Lang duurden dit niet of we mochten terug klimmen op de Ofen Pass en doorklimmen naar de Pass Dal Fuorn. En deze begon tegen het einde toch pijn te doen bij mezelf. De verhaaltjes die wagge probeerden te vertellen kwamen niet echt meer aan en weldra begreep hij ook dat hij beter kon zwijgen. Ik heb in het algemeen al problemen met iets te verstaan op de vlo maar nu wou ik het gewoon niet horen. Mijn gedachten dwaalden af en met een blik op oneindig probeerde ik rustig de pedaal rond duwen. Elke meter was er weer eentje dichter bij de top en dat zou nog even duren. Wagge leek er minder last van te hebben en peddelde rustig verder. Toen er ook nog een cycling academy van Peter Sagan naast ons kwam rijden kon wagge het niet laten om aan te pikken. Met zijn karretje nestelde hij zich achteraan in het peleton en mee weg was hij. Ik liet dit aan mij voorbijgaan en zou hem weldra terug tegenkomen. Na een korte afdaling volgde het tweede stuk van de klim en iets hoger stond mijn compagnon mij op te wachten. Samen begonnen we verder te klimmen doorheen een prachtig natuurreservaat. De laatste paar km begonnen sterk omhoog te gaan en deden pijn (toch bij mij). De tweede top was bereikt op 2150m hoogte. Nu was het 30 km los naar beneden richting Italië. Maar dit viel nog zwaar tegen met volle wind op kop. Als je tijdens een afdaling moet bijduwen om 25 a 30 km/h moet halen is het niet chill afdalen. Maar bon we reden Italië binnen en enige tijd later arriveerde we op het eindpunt van de dag. Het was al na 14h en we hadden nog niets gegeten sinds deze ochtend buiten nen powerbar of 2 en een gelleke. Dus dan maar een broodje en iets om te drinken en jawel voor 16euro waren we er vanaf. We hadden besloten om een paar km verder te rijden naar een camping en hadden deze snel gevonden. Ons tentje recht gezet en dan even in het zwembad. Nadien een douche en hop naar de pizzeria. Nu enkel nog water drinken want morgen belooft een zware dag te worden. We gaan immers naar het dak van onze reis, zelf den beer heeft er wa schrik voor. Eerst mogen we de Stelvio beklimmen 2800 meter hoog om nadien terug helemaal naar beneden te rijden (langs nen andere kant weliswaar) om daarna nog zo nen berg op te rijden waar we de naam niet van weten maar ook los naar de 2600 meter hoogte zal gaan. Dus moeders als ge morgen in de verte uwe zoon hoort roepen, niet panikeren het is hem wel echt.

Nog enkele weetjes.
- Op 2400 meter tref je ook vissers aan.
- onze banden al redelijk beginnen af te slijten.
- de wagge op zijne linker ellenboog bollekes heeft staan
- wij iedereen danken voor de financiële steun en hier de volgende dagen zeker zullen kunnen van genieten.

mvg van de campingboys aan de voet van de stelvio